In transitie gaan is voor veel mensen een spannend, maar ook lang en moeilijk proces. Ieder trans persoon heeft een andere ervaring met transitie: wat als je bijvoorbeeld in een ander land begint? Wij spraken met Mina over haar ervaring als ‘transnationaal transgender’ persoon.
Van Zuid-Korea naar Nederland
Mina Hunt komt oorspronkelijk uit Toronto, Canada. Ze ziet dit nog steeds als haar thuis, ook al woont ze er al zeven jaar niet meer. Ze verhuisde eerst naar Dhaka, een enorme stad in Bangladesh. Als lerares gespecialiseerd in internationale scholen was het moeilijk om een baan te vinden – behalve dan in Bangladesh, want “niemand wil in Bangladesh wonen, dus ik kreeg de baan.” Na twee jaar verhuisde ze naar Seoul, Zuid-Korea.
Nu woont ze sinds september in Utrecht. Ze begon haar transitie in Seoul, maar vond het moeilijk om daar als trans persoon te blijven leven. “Ik moest wel weg, het is niet oké om out en trans te zijn daar,” verklaarde ze. Dus verhuisde ze, één jaar in haar transitie, naar Nederland. Haar partner, ook lerares op een internationale school, kan hier makkelijker een baan vinden en Nederland is één van de meest LGBTQ-vriendelijke landen, wat ook een belangrijke rol speelde in hun keuze. “We wilden iets met een LGBTQ community, dus niet Polen of Tsjechië.” Daarnaast zijn er goede Engelse masterprogramma’s hier en is ze nu bezig met het Gender Studies programma in Utrecht.
Verstrikt in legale hindernissen
In het algemeen is haar ervaring met de mensen en cultuur in Nederland goed, ook al denkt ze wel dat het geloof in tolerantie hier groter is dan de werkelijke tolerantie. De problemen die ze hier wel heeft hebben te maken de lange wachtlijst van het VUmc, maar vooral met de legale problemen die ‘transnationaal transgender’ zijn met zich mee brengt. In haar geval kan ze haar naam en geslacht niet veranderen op haar documenten; ze is geen burger in Nederland en geen inwoner van Canada, dus bij beide landen kan ze niet terecht voor verandering. Ze voelt zich opgesloten: “Mobiliteit is kenmerkend van de moderne tijd en kan belangrijk zijn voor het vinden voor een baan, maar ik kan nergens heen.”
Nu ze eenmaal hier op de wachtlijst staat wil ze hier ook blijven, maar met de verkeerde naam en geslacht op haar documenten zal het moeilijker zijn een baan te vinden. “Er is geen internationale infrastructuur voor transgender personen,” legt ze uit. “Er wordt van je verwacht dat je gewoon door een standaard chronologisch proces gaat, als je het een beetje anders wil doen krijg je gelijk problemen.” Ze denkt hier niet alleen aan zichzelf, maar ook aan bijvoorbeeld vluchtelingen: “Die zijn nog machtelozer en er is zelfs minder hulp voor hen.”
Onderzoek en schrijven helpt
Mina is nu een onderzoeksstagiaire en helpt mee met een studie over transgendermigratie, een onderwerp waar weinig over is geschreven en waar ze veel over te zeggen heeft. Ze is gepassioneerd over transgender studies en leest en schrijft er veel over. Niet alleen voor haar opleiding, maar ook voor haarzelf. Ze was een blog begonnen in Seoul om haar unieke ervaring van transitie in Korea vast te leggen, maar schrijft nu vooral over de legale problemen die ze ervaart en transgendermigratie. Daarnaast heeft ze ook een tweede blog waar ze openlijk seksualiteit bespreekt vanuit het perspectief van een transvrouw. De twee blogs zijn zeker een aanrader voor iedereen die een diepgaande blik wil op het leven van transgender personen. Zij hebben andere ervaringen met belangrijke zaken zoals migratie en seksualiteit dan de meeste cisgender personen. Mina helpt deze verschillen duidelijk te maken, maar ook nog eens op een vermakelijke en nadenkende manier.
Tekst: Mars Planting